Toen Anneke met pensioen ging, kreeg ze het advies om eerst een jaar rust te nemen en pas daarna te kijken hoe ze haar tijd zou kunnen invullen. Maar als je Anneke goed kent, weet je dat daar niets van terecht is gekomen… “Vanuit de kerk kwam ik in aanraking met een mevrouw die naar de voedselbank moest. Ze schaamde zich enorm en zag er vreselijk tegenop om alleen te gaan. Toen ben ik vier maanden lang met haar meegegaan. Ik stond dus al die tijd zelf in de rij en heb heel veel verhalen gehoord van klanten. Ik was gewoon één van hen en ik heb daar heel veel van geleerd.”
Contacten, heel veel contacten…
Er kwam een vacature vrij op kantoor en iemand vroeg aan Anneke of dat iets voor haar was. “Ik had wel eerst twijfels over het kantoorwerk, want ik wilde eigenlijk iets doen waardoor ik contact zou hebben met mensen. Maar je moet natuurlijk zelf van je werk iets leuks maken.” Ze ging actief op zoek naar waar behoefte aan was. En dat was veel… Zo maakt ze inmiddels de uitdeelroosters en de inpakroosters (de dag vóór het uitdelen). Ook is ze de drijvende kracht achter de supermarktacties en het inzamelen van DE-zegeltjes. Het levert haar contacten op met bedrijven, supermarktmanagers en vooral ook met vrijwilligers. Anneke is een van de weinigen die bijna al onze 150 vaste vrijwilligers bij naam kent. Haar favoriete klus: ze helpt regelmatig bij het uitdelen, waardoor ze contacten heeft met klanten. En daar staat ze dan met een stralende glimlach de producten uit te delen, om klanten het gevoel te geven dat ze van harte welkom zijn.
Wat is er zo mooi aan de voedselbank?
“Ik heb heel veel moeite met het feit dat de kloof tussen arm en rijk alleen maar groter wordt. Het verschil is immens groot. En er zijn veel kwetsbare mensen waar tegenwoordig maar weinig opvang voor is. Dat doet me wat, vooral als er kinderen bij betrokken zijn. Ik wil er graag voor ze zijn; dat zit gewoon in mijn hart.” En dat merk je: ze is oprecht geïnteresseerd in mensen, of het nou klanten zijn of vrijwilligers.
